O rodzajach i gatunkach literackich każdy coś tam kiedyś słyszał, wszak wiedza ta przekazywana jest w szkole. Inna sprawa, ile z niej zostaje. Jednak nie chcę tu utyskiwać nad poziomem szkolnictwa ani włączać się w gorącą dyskusję o systemie edukacji. Chcę jedynie wspomnieć, że istnieją różne kategorie nieformalne, prywatne. Każdy światły człowiek, gdy go spytać, jaką literaturę lubi, bez wahania i z dumą odpowie, że dobrą. Potem rzecz jasna nikt już nie dopytuje, co to znaczy „dobra literatura”. A jeśli nawet zdarzy się ktoś dociekliwy, wówczas ciąg dalszy łatwo przewidzieć – dla każdego to coś zupełnie innego. Dobrze to czy źle, że kryteria takie niejasne, niejednoznaczne, subiektywne? Odpowiedź jest tylko jedna: ani dobre, ani złe. Ja mam swoje prywatne podziały. Bardzo intuicyjne zresztą. Jedną z takich moich kategorii jest „literatura klimatyczna”. Sama nazwa wszystko raczej wyjaśnia. Jeśli jednak wciąż kogoś dręczą wątpliwości, polecam książki Thomasa Montassera, zarówno wydany wcześniej „Wyjątkowy rok”, jak i nowość na rynku „Monsieur Jean szuka szczęścia”. Bardzo mi zależało na tym, żeby ich wewnętrzny klimat emanował na zewnątrz. Mam nadzieję, że nie starałam się na próżno.